Niebezpieczna gra

Lubię historie, które w czytelniku wzbudzają emocje. Historie, które gdyby ktoś się uparł mogłyby się wydarzyć. Historie, które wciągają od pierwszych stron i za szybko się kończą. Taką książką była „Niebezpieczna gra” Emilii Wituszyńskiej. Kręciłam się wokół niej od dłuższego czasu. Przyciągała okładka i opis. W końcu pewnego dnia postanowiłam poznać bohaterów. Weronika jest policjantką. W dramatycznej akcji traci swojego partnera, który był także jej najbliższym przyjacielem. Wyrzuty sumienia które ją dopadły po śmierci Michała, sprawiły, że dziewczyna stoczyła się po równi pochyłej. Zaczęła ostro pić. Jednak jej szef nie pozwolił jej tak do końca się upodlić. Otóż, jedynym świadkiem morderstwa premiera, był Przemysław Rej – znany aktor. Niestety nie pamiętał tego co się wydarzyło feralnej nocy. Gdzieś tam podświadomie czuł, że groziło mu niebezpieczeństwo. Szef Weroniki, chcąc ją przywrócić do służby, dał jej za zadanie ochronę aktora. Niechęć tych dwojga miła czytelnika mocno po oczach. Czy będą zdolni do tego by się dogadać? A może jak to mówią, od nienawiści do miłości krótka droga? I dlaczego zostają wplątani w niebezpieczną grę, w którą zamieszane jest ABW? Tytuł, podobnie jak ciemniejsza okładka mogą sugerować, że czytelnik otrzymuje kryminał. Owszem trochę dreszczyku jest, jednak autorka bardziej skupiła się na wątku miłosnym. A walka z przestępcami to takie całkiem przyjemne tło dla opowiadanej historii. To bardzo udany debiut (zauważyłam, że ostatnio co rusz trafiam na dobre debiuty). Tempo utrzymane jest od samego początku. Czytelnik chce poznać losy bohaterów i dowiedzieć się czy początkowa antypatia pomiędzy nimi będzie trwała cały czas. Nie jest to wymagająca książka, myślę, że raczej idealna na jeden wieczór. Bo czytelnik nie odłoży jej nawet na chwilę, tylko z zapartym tchem będzie chciał wiedzieć co dalej. A trzeba przyznać, że się dzieje do samego końca. Autorka ma lekki styl pisania, co sprawia, że książkę się połyka. Jeśli ktoś lubi szybką akcję, romanse, to „Niebezpieczna gra” jest zdecydowanie dla Was. 
Polecam!!!


Komisarz Weronika Kardasz na jednej z akcji straciła partnera i najlepszego przyjaciela w jednym. Nie mogąc pogodzić się z tak wielkim poczuciem winy popada w alkoholizm, odsuwa zawodowo i rozważa odejście na stałe z policji. Jednak kiedy w nocy dostaje telefon z komendy, że ma stawić się w pracy nie wie co ją czeka. Specjalne zadanie, które ma do wykonania to ochrona pyskatego skacowanego aktora i udawanie jego...dziewczyny! Mężczyzna jest świadkiem morderstwa, niestety twierdzi, że nie pamięta sytuacji... Aktor nie ukrywa rozczarowania na myśl, że to kobieta ma być jego cieniem. Wera pracując wśród buzującego testosteronu dobrze wie jak nie dać sobie w kaszę dmuchać i od początku pokazuje Przemkowi gdzie jego miejsce. Chociaż początkowo te dwa ciężkie charaktery nie darzą się zbytnio sympatią, to przy bliższym poznaniu rozwija uczucia o które się nie posądzali... Uważam ją za przyjemny debiut literacki. Książka wciąga od pierwszych stron i ma zapas pozytywnej energii do samego końca. Duża dawka poczucia humoru skutkowała głośnym i niekontrolowanym śmiechem. Wątek kryminalny został zepchnięty na drugi plan i zastąpiony romansem nieokiełznanej Weroniki i przemądrzałego Aktora. Nie można się przy niej nudzić.

Dla mnie również bardzo dobra książka. Jedynym jej minusem, i to dość sporym jest to, że zbyt dużo uwagi autorka poświęciła romansowi bohaterów, przez chwilę zamieniło się to w romansidło. Dodatkowo, brakowało mi w tych rozdziałach romansu podkreślenia charakteru Weroniki, niby taka silna a tak szybko poniosło ją uczucie. Tak czy inaczej polecam! :)

Miał być thriller z domieszką romansu, wyszedł niestety gniot na pograniczu kiepskiego s-f. Żal mi pieniędzy, wydanych na tę książkę. Nie wiem, skąd autorka czerpała swoją wiedzę na temat struktur policji, awansów w tej formacji, ale to, co opisała to po prostu śmieszne głupoty.

Dobra książka przez duże D. Ciekawa akcja z wątkiem romansu. Ani przez moment książka nie jest nudna, fajni bohaterowie, wyraziści z charakterem. Czekam na kolejną książkę Pani Wituszyńskiej.