Post Pop Depression

Post Pop Depression... Jakaż była moja radość, gdy dowiedziałem się że dziadek punka wszedł ponownie do studia i przygotowuje nową płytę! Po 4 latach posuchy odczuwalnej od czasu wydania ostatniego albumu "Apres" legenda powraca! Później radość stawała się większa wraz z ujawnianiem kolejnych informacji na temat tejże produkcji. Przede wszystkim ze względu na rolę producenta i głównego kompozytora, którą objął Joshua Homme, założyciel tak znaczących kapel jak Them Crooked Vultures, Queens of the Stone Age czy naznaczone tragedią Eagles of Death Metal. Nowy skład Pop'a uzupełnili Dean Fertita z The Dead Weather i Matt Helders z Arctic Monkeys. Teraz gdy to piszę, mija rok od czasu ukazania światu tego tworu. Jestem po dziesiątkach odsłuchań i przesłuchań, a dalej nie potrafię się pozbyć tego pioronującego uczucia, które trafiło mnie za pierwszym razem. Nie zamierzam się tutaj rozpisywać na temat poszczególnych utworów. Powiem tylko, że tę płytę trzeba poczuć całym serduchem; potem ciałem, któremu musimy pozwolić wprawić się w ruch taneczny, biorąc przykład z scenicznych zachowań twórcy. Szczególnie przy utworach "Chocolate Drop", "American Valhalla", "Sunday", "Gardenia" i "Paraguay". Chyba przez przypadek wymieniłem nazwy połowy kawałków na płycie, a właściwie mógłbym nawet wymienić wszystkie... Moją uwagę najbardziej przykuł "Paraguay", będący niesamowitą i angażującą podróżą przez świat dźwięków. Miejmy teraz tylko nadzieję, że Iggy nie traktuje na poważnie swoich słów i nie zamierza zamknąć tego rozdziału w historii punk rocka. Post Pop Depression...Oby nas nie dopadła.

69 letni już Pop zapowiada tą płytę jako możliwie ostatnią w jego karierze, jeśli tak to jest to odejście z przytupem godnym Ojca Chrzestnego Punk Rocka. Z pomocą Josha Homme'a powstał album który zajmuje zasłużone miejsce obok takich albumów jak Lust for Life czy The Idiot które Pop nagrał z Davidem Bowie a które uchodzą za najlepsze w solowej karierze muzyka. Mamy tu rasowe Rockowe brzmienie połączone z chwytliwymi wpadającymi w ucho melodiami( Gardenia ma zadatki na prawdziwy hit),Polecam, naprawdę warto!

Iggy Pop postanowił wystawić sobie pomnik. Ponieważ większość jego muzycznych towarzyszy sprzed lat nie żyje, na budowniczego wybrał lidera Queens of the Stone Age – Josha Homme'a. Charyzmatyczny muzyk doskonale zestroił się z głosem Popa, a jednocześnie nie dał całkowicie zdominować legendarnemu liderowi The Stoogs. Ich wspólne dzieło to doskonały miks współczesnego alternatywnego rocka i klasycznego hałasu. Popowi znów się udało. Pomnik wyrzeźbiony przed Homma doskonale oddaje jego wielkość.

To podobno pożegnalna płyta Iggiego Popa. Nie wypada zatem jej nie mieć, tym bardziej, że brzmi zaskakująco świeżo. .

Jak na pożegnanie ze sceną to genialna płyta Iggiego Popa. Polecam wszystkim.